Grégoire Gerstmans
De Belgische neoklassieke pianist Grégoire Gerstmans bracht zijn debuutalbum Hypnagogie uit.
In de voetsporen van Nils Frahm, Joep Beving en Ólafur Arnalds vestigt Gregoire Gerstmans zich geleidelijk aan als een belangrijke speler in de Europese neoklassieke scene. Met een rauw, onopgesmukt pianogeluid heeft de artiest een zeer persoonlijk universum ontwikkeld tussen moderniteit en traditie.
Gepassioneerd door muziek, maar ook door video en fotografie, streeft de componist naar een allesomvattend, mooi en gevoelig oeuvre - net als zijn muziek.
Verbonden door betekenis, geest en geluid is dit debuutalbum van de Luikse pianist ongetwijfeld een meesterzet.
Grégoire Gerstmans
“Ik kan me nog steeds het kleine standbeeld van gips herinneren dat op de piano van mijn opa stond, en de geur van de oude muziekbladen die in zijn kantoor lagen opgeslagen.
Het is een familietraditie, een beetje zoals een lade die je opent en weer sluit.
Van generatie op generatie en van hand op hand wordt de getuige van deze traditie doorgegeven in de vorm van een muziekinstrument. Ik heb gekozen voor percussie.
Ik kan me de woensdag- en zaterdagmiddagen nog herinneren.
Julien, mijn grootvader violist en oprichter van de Hannut Muziekacademie, liet me aan het eind van de lessen op zijn piano spelen.
Ik was zeven jaar oud toen mijn grootvader me mijn eerste akkoorden leerde.
Voor Eric, mijn vader, is het de altviool die hem jarenlang heeft begeleid en die hem van het Filharmonisch Orkest van Luik naar Alain Bashung, William Sheller en Robert Wyatt heeft gebracht.
In het hart van mijn jeugd heeft hij mij zijn liefde voor de fusie van klassieke en moderne klanken, de durf om verschillende soorten te mengen en zijn dorst naar het mengen van verschillende stijlen doorgegeven.
Wat mij betreft, buiten deze plicht van herinnering en erfenis, zoek ik altijd naar de magie van het pure en stichtende geluid van onze eerste levensfasen, deze muziek gespeeld op de piano die altijd in mijn hart gegrift zal blijven.
Ik zoek naar deze kindertijd, de onschuld van een gezuiverde melodie.”
Dirk Ploegaerts-Loonbeek
“Rust eerst even uit in de stadstuin aan de overkant. Geniet daarna van de gevarieerde set in de karaktervolle en doorleefde interbellum woning met heldere akoestiek.”
